Jellephant - Kick The Swamp!

Brighter, 2016

 

Tempo omhoog en speelduur naar beneden. Kort samengevat is dat het belangrijkste verschil tussen Jellephants vorige plaat 'Loom' en opvolger 'Kick The Swamp!' (het korte 'The Semi-Psychedelic Sounds of Jellephant and the Phantoms' wordt gemakshalve even buiten beschouwing gelaten). Het dromerige karakter dat veel songs op 'Loom' kenmerkte is door de meer energieke aanpak naar de achtergrond gedrongen ten faveure van directere songs. De lp duurt met 27 minuten ook nog eens precies lang genoeg, zodat verveling geen kans krijgt om toe te slaan.

Jellephant is Jelle Haagsma, die zich live laat bijstaan door zijn band The Phantoms, maar in de studio zelf alle touwtjes strak in handen houdt. En dus alle instrumenten bespeelt en zingt. De Arnhemmer brengt zijn nieuwe plaat op zijn eigen label Brighter Records uit op rood vinyl, waar de voorganger op cassette (en als download) verkrijgbaar was. 

'Kick The Swamp' is jn de eerste plaats een aanstekelijke gitaarplaat, maar er is ook een hang naar jaren tachtig new wave te bespeuren in de sound en de zang. Engelse treurwilgen als The Cure en Joy Division klinken door, maar al te zwaarmoedig maakt Jellephant het niet. Ook de nineties zijn niet ongemerkt aan Jellephant voorbij gegaan. Zo is All I Need Take 2 een fraai stukje lo-fi indierock op Amerikaanse leest geschoeid.

Haagsma's stem heeft een donker randje en komt wat eentonig over. Het eerste is een pluspunt, want het zorgt ervoor dat de muziek niet te lichtvoetig wordt. Het tweede is een bezwaar van voorbijgaande aard. Een groot zanger is Haagsma niet, maar zijn stem past uiteindelijk uitstekend bij de verrassend sterke songs en de lo-fi sound die hij met bas, drums en vooral veel gitaren produceert.

In vrijwel elk nummer gaan fraaie gitaarloopjes vergezeld van een rammelende of fuzzy slaggitaar en dat zorgt ervoor dat het geheel niet te afgewerkt of te netjes klinkt. Vooral de laatste drie nummers op kant A zijn niet te versmaden. Het vlotte Colossal / pck #7 en het daaropvolgende Rictus worden gedragen door heerlijke gitaarpartijen. Hetzelfde geldt voor I Made My Padded Cell My Home, misschien wel het mooiste nummer van de lp, dat de eerste kant afsluit.

Nineties en eighties zijn al aan de orde geweest, maar ook sixties-garage is een referentiepunt in de muziek van Jellephant. Dat klinkt het sterkst door aan het begin van kant B: Snake Attack zou uitstekend kunnen dienen als soundtrack voor een b-film uit de jaren zestig. Het nummer bevat surfinvloeden en zou op een plaat van bijvoorbeeld Man... Or Astroman? niet misstaan. Het meest lichtvoetig is 1955, al krijgt het catchy gitaarloopje tegenwicht van sombere vocalen. De zang in afsluiter Shiver And Shake And Rattle And Sway / pck #6 roept het Amerikaanse duo Timbuk 3 in herinnering.

En dan is het al klaar, na negen songs in 27 minuten en 12 seconden. Maar het is goed zo, want ondanks de  verschillende invloeden is geen sprake van een veelzijdig album. Wel van een coherent geheel en een focus op pakkende songs. Dat levert een fijn album op dat al snel weet te bekoren, aanstekelijk is met een donker randje en gewoon negen mooie liedjes herbergt.

http://www.jellephant.com/ 

https://brighterrecords.bandcamp.com/album/kick-the-swamp