Parquet Courts - Human Performance

Rough Trade, 2016

 

Biedt het vijfde album van de Brooklynse indierockband Parquet Courts muzikaal iets nieuws? Nee, niet echt. Is dat erg? Nee, op zich niet, maar dan moet er een stijgende lijn in de kwaliteit van de liedjes zitten. Die stijgende lijn is er, want 'Human Performance' ontstijgt het niveau van 'Sunbathing Animal' en het onder de naam Parkay Quarts uitgebrachte 'Content Nausea', al is het lichtjes.

Parquet Courts combineert de rammelrock van The Velvet Underground met de nonchalante voordracht van Pavement en Jonathan Richman-achtige zang. Dat is op zich een lekkere combinatie en bovendien levert het Amerikaanse kwartet songs af met voldoende eigen gezicht om geen VU- of Pavement-kloon te zijn. Invloeden van The Fall, The Dead Milkmen en The Black Lips maken het plaatje compleet. 

En over het songmateriaal valt weinig te klagen, al lijkt 'Human Performance' aanvankelijk een beetje saai. Mooie liedjes genoeg, maar de schoonheid van de plaat als geheel openbaart zich pas na een paar luisterbeurten, als de nummers zijn geland in je hoofd. De muziek van Parquet Courts balanceert regelmatig op het randje van meligheid, zowel muzikaal als tekstueel. In het laatste geval is het niet zo erg als de band over de rand kukelt, maar als het muzikaal niet krachtig wordt ondersteund, is het foute boel. Parquet Courts weet wonderwel steeds aan de goede kant van de streep te blijven en de teksten slaan vaak een serieuzere toon aan dan de voordracht doet vermoeden.

Meest opvallende nummer van de plaat is de ballad It's Gonna Happen, een simpel maar charmant wiegend liedje dat 'Human Performance' op perfecte wijze afsluit. De punky kant komt direct daarvoor aan bod met Two Dead Cops en Pathos Prairie. Deze wat fellere nummers zijn zeer welkom als afwisseling en ter voorkoming van gezapigheid die op de loer ligt bij de nonchalant gebrachte indierock van het viertal.

De opening van de plaat is sterk, met het aanstekelijke Dust, dat wordt gedecoreerd met mooi piano- en orgelspel, en de titeltrack die wordt opgeluisterd met een vurig refrein. Pavement-gekte horen we terug in I Was Just Here, overigens het minste nummer op de plaat, en een duidelijke (oude) Pavement-referentie is ook te vinden in Outside, dat wel volledig overtuigt.  

Paraphrased is een afwisselende song met rustige en robuuste stukken. De VU-gitaar is prominent aanwezig. Helemaal als The Velvet Underground klinkt de band op Steady On My Mind dat, hoewel voorzien van een geheel andere melodie, een variant op VU's Pale Blue Eyes lijkt. Het repeterende One Man No City wordt voorzien van smaakvolle percussie en de laatste paar minuten worden gevuld met een een heerlijk krakkemikkige gitaarsolo die zo uit de koker van Lou Reed in zijn VU-jaren had kunnen komen.

Het vlotte Berlin Got Blurry heeft alles om een indiehit te kunnen worden: mooie melodie, lekker tempo, catchy gitaarlick, fraai basloopje en een heerlijke orgelpartij. En een positieve vibe, al is de tekst helemaal niet optimistisch. Keep It Even is ook muzikaal somberder van toon. 

Origineel is het allemaal niet wat Parquet Courts doet, maar de band vindt een perfecte balans tussen indiepop en -rock, ernst en nonchalance en opgewektheid en somberte. Bovendien tonen de heren nog meer dan op de voorgaande platen dat ze met hun op zich beperkte stijl voor voldoende afwisseling kunnen zorgen. De songs lijken niet op elkaar en toch is elke song overduidelijk Parquet Courts. Knap werk dat zorgt voor een lekker aanstekelijke indierock-plaat.

https://parquetcourts.wordpress.com/