Monster Truck - Sittin' Heavy

Mascot, 2016

 

Monster Truck komt uit de Canadese staat Ontario, maar degene die beweert dat de band uit het zuiden van de Verenigde Staten komt, wordt ongetwijfeld geloofd want de hardrock van het viertal bevat herkenbare invloeden uit southern rock, zoals bijvoorbeeld Lynyrd Skynyrd, Blackfoot en Molly Hatchet die maakten en maken. De Canadezen kregen al de nodige aandacht met hun sterke debuut 'Furiosity' en moeten met dit tweede album groter gaan groeien.

Ontwikkeling is een woord dat veel muzikanten in de mond nemen. Meer van hetzelfde brengen wordt vaak als een zwaktebod en dus achteruitgang gezien. Monster Truck heeft van een dergelijke denkwijze totaal geen last en heeft elke neiging, zo die er was, om ook maar enigszins de muzikale koers te verleggen vakkundig de kop ingedrukt. En dus biedt 'Sittin' Heavy' ten opzichte van 'Furiosity' meer van hetzelfde. 

Nu is de stijl van de band er eentje van het conservatieve soort, dus de liefhebbers van de ouderwets bluesy hardrock van Monster Truck zullen niet hebben verlangd dat de band technische snufjes of een vermenging met andere stijlen zou aangaan, of erger nog: de sound zou moderniseren. De Canadezen gaan op hun tweede album op standje veilig, en in dit geval is daar niets mis mee. 

Zelfs de productieklus is dezelfde handen gebleven (Eric Ratz en Monster Truck). Toch klinkt 'Sittin' Heavy' beter, vetter dan zijn voorganger. De gitaarriffs van Jeremy Widerman, ondersteund door het heerlijke orgel van Brandon Bliss, vliegen je om de oren, zijn memorabel en vooral lekker. De soulvolle stem van Jon Harvey klinkt nog even overtuigend als op het debuutalbum. 

Nu zoveel hetzelfde is gebleven, betekent dat automatisch dat 'Sittin' Heavy' net zo goed is als 'Furiosity'? Nee, helaas. Nét niet. Over de hele linie is het songmateriaal even sterk als op het debuut, maar de balladachtige, tragere songs (Black Forest en Enjoy The Time) zijn wel erg voorspelbaar en spanningsloos en halen het niet bij de equivalenten op het debuut (For The Sun en My Love Is True). 

Daar staat gelukkig genoeg moois tegenover om 'Sittin' Heavy' als een geslaagd album te kunnen beschouwen. Vooral het openingskwartet songs is erg goed. De slidegitaar van gastmuzikant Ian Thornley tilt For The People naar grotere hoogte en de killerriff van opener Why Are You Not Rocking? is er een om in te lijsten, evenals het refrein van Don't Tell Me How To Live waarin Harvey uitblinkt. Tot slot is ook Things Get Better, dat wordt voortgestuwd door het pianospel van gast Anthony Carone, een van de hoogtepunten op het album.

Monster Truck zal nooit het wiel opnieuw uitvinden en dat is maar goed ook, tenminste zolang de band voornamelijk aanstekelijke rocksongs blijft produceren. Op Sittin' Heavy staan er genoeg. Voor de vier Canadezen geldt hetzelfde als wat voor Motörhead gold voordat Lemmy naar de eeuwige jachtvelden vertrok: laat ze nog maar jaren dezelfde plaat maken.

http://ilovemonstertruck.com/