Tombstones - Vargariis

Soulseller Records, 2015

 

Zelden een luidruchtiger concert meegemaakt als dat van Tombstones op 5 juni 2015 in De Onderbroek te Nijmegen. De Noren speelden op maximaal volume met laag gestemde instrumenten en dat ondergingen de aanwezigen lijfelijk, want de logge doom en stoner dreunde door het hele lichaam. Oordopjes zijn op zo'n moment noodzakelijk, want wel weer jammer is omdat dan veel nuance verloren gaat.

Op plaat komt het een en ander beter tot zijn recht, al moet je die plaat natuurlijk bij voorkeur hard afspelen. Overigens maakt Tombstones geen muziek die barst van inventiviteit of waarbij sprake is van meerdere lagen, maar met name het gitaarwerk komt op plaat beter naar voren dan tijdens die avond in Nijmegen.

Tombstones komt oorspronkelijk uit Hedmark, Noorwegen, bestaat sinds 2006, levert plaatwerk af sinds 2009 en 'Vargariis' is het vijfde album. De band bestond tot en met de eerste plaat ('Volume I') als kwartet, maar na het tragische overlijden van gitarist Jonas Martin Sørmo zijn Bjørn-Viggo Godtland (gitaar), Ole Christian Helstad (bas) en Jørn Inge Woldmo (drums) verder gegaan als trio. 

In het stoner- en doomgenre is variatie niet iets waar men zich normaliter om bekommert en dat doet Tombstones ook niet. Enige afwisseling is echter toch gewenst om de nummers van elkaar te kunnen onderscheiden en om je als band te onderscheiden van het grote leger aan stoner- en doombands. Gelukkig weet Tombstones voldoende verschillende elementen in de songs te verwerken om eentonigheid te voorkomen.

'Vargariis' telt zes tracks die allemaal om en nabij de negen minuten klokken en die zich als een langzaam maar gestaag stappende mastodont voortbewegen. De heavy sound van de band doet denken aan Conan en Electric Wizard, maar de Noren hebben genoeg eigens. De muziek is gebaseerd op zware en logge riffs, maar kenmerkend zijn ook de trage grooves. Het maakt dat je lekker in de muziek kunt gaan 'hangen'.

Godtland en Helstad doen om beurten dienst als vocalist, maar het zijn de zware bas- en gitaarpartijen die het voornaamste werk doen, waarbij de bas zeker zo belangrijk is als de gitaar. Hoewel op 'Vargariis' geen instrumentaal nummer te vinden is, zijn grote delen van de plaat toch instrumentaal. De band weet met een minimum aan middelen een maximum aan intensiteit te bewerkstelligen.

Hoogtepunten noemen is eigenlijk ondoenlijk omdat elke track op 'Vargariis' raak is, maar het hart van de plaat, gevormd door Oceans of Consciousness (dat zowaar in black metal-tempo begint!) en The Dark High, bevalt het allerbest, samen met de versnelling op het einde van afsluiter Pyre of the Cloth. Veel intenser kan het niet en Tombstones verdient daarom binnen de stoner- en doomwereld een prominentere positie. Is er nog een plaatsje vrij op Roadburn?

https://tombstonesoslo.bandcamp.com/