maandag 18 januari 2016

Live: Tribulation, Grave Pleasures & Vampire

Doornroosje, Nijmegen

Zondag 17 januari 2016

 

Het gaat goed met het Nijmeegse Doornroosje, dat in het tweede jaar dat het is gehuisvest pal naast het centraal station stijgende bezoekersaantallen kent en de dag voordat Tribulation, Grave Pleasures en Vampire er optreden is uitgeroepen tot beste podium van Nederland. Voor wat het waard is. Doornroosje beschikt in ieder geval over twee uitstekende concertzalen waar het geluid erg goed is. Dat er een hoop subsidie tegenaan is gegooid, is sommigen een doorn in het oog, maar wees blij dat Nederland een mooie cultuurtempel rijker is.

Vanavond staan drie Scandinavische bands uit de hardere sector geprogrammeerd die ieder een andere koers varen. Het geeft reden tot scepsis; het is maar de vraag of Tribulation, Grave Pleasures en Vampire goed bij elkaar passen, maar het pakt goed uit. De publieke belangstelling blijft op deze zondagavond wel een beetje achter; zo'n tweehonderd mensen komen opdagen in de kleine zaal.

Vampire
Het Gothenburgse Vampire speelt metal bestaande uit een mengeling van death metal en thrash metal, zoals dat in de tweede helft van de jaren tachtig werd gemaakt. De band maakte tot nu toe drie ep's (waaronder één split-ep met Miasmal) en één volledig album. 


De zaal is zeer mager bezet als de Zweden beginnen, maar het wordt langzaam drukker. En Vampire overtuigt. Het spel is strak, de band heeft de juiste attitude en de songs zijn herkenbaar en to the point. De lange zanger Hand Of Doom (tja, beetje overdreven die nickname, hij heet Lars Martinsson) neemt poses aan die aan wijlen Joey Ramone doen denken, maar daar houdt overigens iedere vergelijking op. In het half uur dat de band gegund is (veel te kort), weet Vampire het publiek uiteindelijk aardig mee te krijgen, niet alleen door hun inzet maar ook gewoonweg door het sterke songmateriaal. Missie geslaagd

Grave Pleasures
Grave Pleasures omschrijft zijn muziek op Facebook als 'apocalyptic death-rock', een omschrijving die de lading niet dekt, want de Finnen uit Tampere en Helsinki spelen voornamelijk een mengeling van hardrock en new wave. De band bracht dit jaar het album 'Dreamcrash' uit, maar dat is niet het enige wapenfeit van de bandleden, want tot een jaar geleden heette Grave Pleasures nog Beastmilk en onder die naam werden twee ep's en een volledige cd/lp uitgebracht. De muziek van het vijftal misstaat tussen de hardere metal niet maar is tegelijkertijd ook voor niet-metalliefhebbers goed te verstouwen. Een niet onaanzienlijk deel van het publiek lijkt speciaal voor Grave Pleasures te zijn gekomen.


En zij worden niet teleurgesteld. De harde rock met een donker randje wordt energiek gebracht. Zanger Mat 'Kvohst' McNerney zorgt voor het new wave- en zelfs emo-randje en dat misstaat geenszins. Blikvanger is daarnaast de blonde gitariste Linnéa Olsson, die beweeglijker is dan gitarist Uno Bruniusson en bassist Valtteri Arino, die op de andere flank staan geposteerd. Grave Pleasures gaat niet voor het uitdelen van een kopstoot, maar overtuigt door melodieuze songs waarmee de band moeiteloos een vol uur lang de aandacht weet vast te houden.

Tribulation
Het Zweedse Tribulation is zo'n band waarvan de muziek een ontwikkeling doormaakt. Begonnen als harde death metalband, slopen gaandeweg progressieve elementen in de muziek. Met het vorig jaar uitgekomen album 'The Children Of The Night' werd een nieuwe weg richting gothic metal ingeslagen. Dat wil niet zeggen dat geen death metal meer te bespeuren is bij Tribulation (met name in de zang is dat nog wel het geval), maar de muziek kenmerkt zich voornamelijk door melodieus gitaarwerk, een gothic feel en een occult randje. 

Ook op het podium wordt getracht een mystieke sfeer te scheppen, met simpele middelen als wierrookstokjes, brandende kaarsen en geschminkte gezichten. Na een introtape trapt de band vol vuur af en dat wordt het hele uur dat het concert duurt volgehouden. Duidelijk is dat Tribulation gelóóft in wat ze doet. Vooral gitarist Jonathan Hultén vliegt als het ware over het podium. Met zijn androgyne uitstraling en bewegingen die meermaals aan een balletdanser(es) doen denken is hij de meest opvallende aanwezige op het podium. 



De band speelt zichtbaar zo vol overgave, dat je de muziek bijna zou vergeten, maar ook muzikaal valt er weinig op het concert aan te merken. Waar veel bands ervoor kiezen om hun prijsnummer op het eind of zelfs pas in de toegift te spelen, is het bij Tribulation met Melancholia aan het begin van het optreden al raak. Beide gitaren komen goed uit de verf, de songs zijn merendeels sterk en de uitvoering is gedreven. Van de zang van bassist Johannes Andersson moet je wel houden. Hij legt weinig variatie in zijn voordracht, dus het is 'love it or leave it'. Het biedt wel een ruw tegenwicht aan de melodieuze metal die de band maakt.

Al na vijftig minuten verlaat Tribulation het podium, waarbij direct een interlude-tape wordt gestart. Even later betreedt de band het podium weer. Het is niet helemaal duidelijk hoe dit moet worden gezien. Speelt de band nu de toegift of is dit een vast onderdeel van de show? De interlude haalt in ieder geval de vaart uit het optreden. Het is een minpuntje in een verder enerverend concert. De band vlamt vervolgens nog één keer en besluit zo een geslaagde avond met drie - ieder op eigen wijze - overtuigende bands.


http://www.tribulation.se/

http://gravepleasures.com/

http://www.vampireofficial.com/



Geen opmerkingen:

Een reactie posten