zondag 13 december 2015

Live: Rats on Rafts, Die Nerven & Wolvon

Metropool, Hengelo

Vrijdag 11 december 2015

 

Die Nerven spelen drie concerten in Nederland en het Groningse Wolvon fungeert als voorprogramma. Metropool in Hengelo heeft Rats on Rafts aan het programma toegevoegd, waarschijnlijk om meer publiek te trekken. Uiteindelijk weten een kleine zestig mensen de weg naar Metropool te vinden. Die mensen zien een afwisselend programma met bands die enthousiast (Wolvon), plichtmatig (Rats on Rafts) en ronduit arrogant (Die Nerven) overkomen. 

Wolvon opent het bal en het trio brengt hun noiserock/postpunk met popinvloeden enthousiast voor het voetlicht. Er is zojuist een cassette verschenen, 'Notice/Cymbals', en de band heeft er veel zin in. Wolvon kan hard uithalen maar deinst er niet voor terug om zo nu en dan de voet van het gaspedaal te halen en in die rustiger stukken overtuigt Wolvon verrassenderwijs het meest. Naarmate het optreden vordert vallen de puzzelstukjes steeds beter op hun plaats en wordt het gebodene dus sterker. De ritmetandem doet zijn werk simpel en strak en zanger/gitarist Ike de Zeeuw gebruikt zijn gitaar niet louter als scheurijzer maar brengt wel veel overstuurde tonen voort. Echt wereldschokkend is het allemaal niet, daarvoor zijn de nummers te weinig memorabel en is de zang te beperkt, maar onderhoudend is het zeker wel. 

Wolvon

Het meest opzienbarende optreden van vanavond komt op naam van het Duitse Die Nerven, zowel in positieve als in negatieve zin. Om met dat laatste te beginnen: zelden een zo arrogante en het publiek minachtende band gezien. Het zal wel een act zijn en soms heeft het ook wel iets komisch, maar merendeels is de houding van met name drummer Kevin Kuhn en gitarist Max Rieger misplaatst. Het publiek reageert in de ogen van Die Nerven kennelijk niet enthousiast genoeg, reden voor de band om sarcastisch met het publiek mee te klappen. "What kind of place is this anyway?", vraagt Rieger zich af, waarna Dreck ingezet wordt. De lichtman wordt gevraagd het publiek in het felle licht te zetten, want dat staat maar veilig in het donker. Midden in een nummer wordt gestopt en net zolang gewacht tot iedereen stil is. De huisfotograaf van Metropool maakt tijdens de stilte een foto en wordt met gebaren gemaand te vertrekken. Halverwege het concert vindt Kuhn het nodig al zijn kleren uit te trekken en om een aantal keren zijn volledig naakte lijf te showen. Tijdens de feedback aan het einde van het laatste nummer begint Kuhn met het afbreken van het drumstel en Rieger ruimt ook alvast op. Een toegift zit er dus niet in. Waar een band als Raketkanon een arrogante houding wel staat, is dat bij Die Nerven, doordat de echte humor ontbreekt, niet het geval.

En dat is jammer, want wat de band muzikaal laat horen is erg overtuigend. De potige postpunk/noiserock is strak, gevarieerd en energiek en de songs sterk tot zeer sterk. Opener Die Unschuld in Person toont direct de spannende dynamiek waartoe het trio in staat is en het lange Hörst du mir zu? werkt zo hypnotiserend dat het wel een hele set zou mogen duren. Ook Barfuß durch die Scherben, dat gedragen wordt door een heerlijk baslijntje, is een hoogtepunt. De keihard knetterende bas van Julian Knoth is sowieso erg opvallend aanwezig en een troefkaart in het geluid van de band. Hoewel het laatste album 'Out' nog niet zo lang uit is, worden lang niet alle nummers van die plaat gespeeld; voorganger 'Fun' is even goed bedeeld in de evenwichtige set. De Duitstalige teksten doen het ook goed; het is zelfs een verademing om eens niet naar een Engelstalige band te hoeven luisteren. De verstaanbaarheid gaat live wel een beetje verloren, maar dat is niet echt bezwaarlijk. Muzikaal geven Die Nerven gewoon een geweldig optreden, maar laat in het vervolg die misplaatste arrogantie thuis, jongens!

Die Nerven

Rats on Rafts mag de avond afsluiten. Net als Die Nerven spelen de Rotterdammers postpunk, maar dan vermengd met new wave in plaats van noiserock. De band vindt het grappig om een paar kerstbomen op het podium te plaatsen. Gelukkig is iemand zo verstandig er na een paar nummers twee vanaf te halen omdat die bomen het zicht op de band belemmeren. 'Tape Hiss' heet de laatste plaat van Rats on Rafts en die is door de Nederlandse muziekpers enthousiast onthaald. Opduvel kan het veel minder bekoren en helaas maakt de band het er live niet beter op. 

De snelle nummers volgen elkaar op en lijken allemaal op elkaar. Klinken Rats on Rafts op plaat al niet erg helder, live is het geluid helemaal een brij en daardoor gaat elke nuance, zo die er is, verloren. De nummers dreinen in nagenoeg hetzelfde tempo door, zeker in het tweede gedeelte van het concert. De presentatie is ook niet erg begeesterd, uitgezonderd gitarist Arnoud Verheul die een dosis enthousiasme niet ontzegd kan worden.

Rats on Rafts

De vraag is of Rats on Rafts wel zo'n goede afsluiter is. Een handvol mensen verlaat de zaal voortijdig. Een programma met alleen Wolvon en Die Nerven had kunnen volstaan, maar dat is natuurlijk makkelijk praten achteraf. Gemengde gevoelens overheersen echter wel, terwijl het een topavond had kunnen zijn.

http://ratsonrafts.com/ 

http://dienerven.tumblr.com/ 

http://wolfatlas.nl/artist/wolvon 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten