dinsdag 3 november 2015

Niet voor black metal-puristen

Deafheaven - New Bermuda

Anti-, 2015


Deafheaven wist met hun tweede album 'Sunbather' hoge ogen te gooien bij de muziekcritici en veel muziekliefhebbers, maar niet zozeer bij black metalliefhebbers. Toch speelt de band uit San Francisco wel degelijk black metal, alleen wordt dat genre vermengd en afgewisseld met shoegaze, post-rock en ambient, en dat stuit menige black metal-purist tegen de borst. Nu doet de combinatie van stijlen op spaarzame momenten ook wel een beetje gekunsteld aan, maar over het algemeen komt Deafheaven er heel goed mee weg.

De vraag was of Deafheaven na het succesalbum een volgende stap voorwaarts zou zetten. Dat doet de band inderdaad, zij het voorzichtig. 'New Bermuda' is geen grote stijlbreuk ten opzichte van 'Sunbather', maar er zijn verschillen en die pakken uit in het voordeel van deze nieuwe schijf. De verschillende invloeden zijn op nog meer natuurlijke wijze geïntegreerd in de nummers. Dit album is korter dan 'Sunbather', en waar die plaat nog enigszins topzwaar was, is 'New Bermuda' meer gefocust, al klinkt dat wat vreemd nu de gemiddelde tracklengte nog altijd zo'n negen minuten is. 

Nadat kort wat kerkklokken hebben geklonken, valt Deafheaven meteen met de deur in huis met de stevige black metal van opener Brought To The Water. Opvallend is dat, hoewel de blastbeats en black metalvocalen je om de oren vliegen, de track toch opvallend rockt. Het gitaarwerk is opvallend helder en melodieus. Halverwege slaat het nummer om, wordt post-rockterrein opgezocht en klinken de gitaren bijna als Godspeed You! Black Emperor. Het piano-outtro klinkt wel wat te bedacht.

Het eerste hoogtepunt van 'New Bermuda' volgt daarna. Luna opent furieus met snelle en stevige black-metal. Bijna ongemerkt slaat het nummer om naar post-rock waarin het fantastische gitaarwerk opvalt. Naar het einde toe wordt het weer steviger, maar in een wat trager tempo dan voorheen. 

Volgend hoogtepunt is Baby Blue, dat rustig begint. Na twee minuten volgt tingelend gitaarspel dat zowaar aan Grounded van Pavement doet denken. Het gedeelte daarna is gebaseerd op een gitaarriff die traditionele heavy metal of zelfs hardrock benadert. Black metal is lang ver weg in Baby Blue; de razendsnelle drums doen pas na ruim zeven minuten hun intrede. Zanger George Clarke schreeuwt de longen uit zijn lijf. Tot slot keert de simpele gitaarriff weer terug.

Spannend is het rustige intro van Come Back, maar lang duurt het niet want wat volgt is uitzinnige black metal. Maar ook dit nummer slaat om, dit keer naar een naar doom metal neigend middenstuk. Daarna keert met een stuk ingetogen gitaarrock de rust terug in een lang coda. Post-punk- en new wave-invloeden (The Cure, Joy Division, New Order) horen we terug in afsluiter Gifts For The Earth, dat met een (deze keer niet gekunsteld) pianostuk wordt afgesloten.

De kritiek die Deafheaven krijgt op hun combinatie van stijlen is wel te begrijpen, want het vergt wel wat van de luisteraar om het allemaal te behapstukken. Toch is het knap hoe de band er in bijna alle gevallen in slaagt de verschillende stijlen samen te voegen tot een coherent geheel. De meer ruimdenkende liefhebber van wat steviger genres kan er waarschijnlijk wel mee uit de voeten.

http://deafheaven.com/ 

https://deafheavens.bandcamp.com/ 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten