dinsdag 20 oktober 2015

Magistrale freejazz van Dikeman, Parker en Drake

Dikeman / Parker / Drake - Live at La Resistenza

El Negocito Records, 2015


Op 5 mei 2014 speelden de freejazz-grootheden William Parker en Hamid Drake samen met de veel jongere maar hard aan de weg timmerende Johnn Dikeman in La Resistenza te Gent. Het was tevens het laatste concert voordat het jazzcafé zijn deuren sloot. Een gedeelte van het optreden is door het Gentse label El Negocito Records op cd uitgebracht. Het zorgt voor een jaloersmakende luisterervaring.

Bassist William Parker en drummer Hamid Drake hebben hun sporen natuurlijk ruimschoots verdiend. Parker speelde samen met o.a. Cecil Taylor, David S. Ware en Peter Brötzmann en Drake deed datzelfde met o.a. Don Cherry, Herbie Hancock, Fred Anderson en (ook) Peter Brötzmann. Daarnaast hebben de heren onder eigen naam een hele resem plaatopnamen gemaakt.

Niet verwonderlijk dus dat saxofonist John Dikeman in zijn dankwoord bij deze cd spreekt van "a dream come true". Dikeman was dit jaar al op dreef met onder andere Cactus Truck en Universal Indians. Minder ervaren dan Parker en Drake toont hij zich op 'Live at La Resistenza' respectvol naar, maar niet geïntimideerd door zijn kompanen.

'Live at La Resistanza' bestaat uit vier stukken van vergelijkbare lengte, komend uit de twee sets die het trio speelde. Er is voor gekozen om geen stilte te laten vallen tussen het tweede en derde stuk, waardoor de cd als één lange improvisatie is te beluisteren. Parker en Drake tonen zich - hoe kan het ook anders -  een volledig op elkaar ingespeelde twee-eenheid en het is een waar genot daarnaar te luisteren. Vrij spel voert de boventoon, maar met hetzelfde gemak wordt een onweerstaanbare groove neergelegd, zoals aan het einde van openingsstuk Gratitude en het begin van Bad Uncle John!, het derde stuk op de plaat.

Dikeman kan als een waanzinnige tekeergaan op zijn tenorsax (hij speelt op deze plaat overigens ook alt), maar dat is niet de overheersende tendens op 'Live at La Resistenza'. Dat wil niet zeggen dat hij zich inhoudt, zijn spel is nog altijd van het zeer robuuste soort, maar het klinkt iets meer gecontroleerd en gedoseerd dan bij Cactus Truck.  Hij krijgt alle ruimte van Parker en Drake, die zich echter geenszins laten wegzetten en door variatie in volume, tempo en groove bepalen welke richting de muziek op gaat.

Wat het luisteren naar Dikeman zo'n verheugende ervaring maakt, is dat hij ondanks de van zijn spel afspattende dadendrang ook een fijn gevoel voor melodie heeft. In het laatste gedeelte van Invocation, voordat Parker aan de dit stuk afsluitende bassolo begint, strijden gretigheid en melodie om voorrang, en in afsluiter WY Funk laat Dikeman zich op momenten zelfs van een lyrische kant zien .

'Live at La Resistenza' beslaat zo'n drie kwartier van een concert dat naar verluidt meer dan twee uur duurde. Het kan niet anders of het moet een gedenkwaardig avondje zijn geweest daar in Gent. De geluksvogels die erbij zijn geweest weten het; de rest moet het doen met dit kleinood met magistrale freejazz.

http://www.doek.org/project/john-dikeman/ 

http://www.musicofwilliamparker.com/  

http://elnegocitorecords.com/index.html

Geen opmerkingen:

Een reactie posten