Live: Speedy Ortiz

Merleyn, Nijmegen

Woensdag 28 oktober 2015

 

In een gesprek over Speedy Ortiz valt vroeg of laat de naam Pavement. Niet alleen maakte zangeres/gitariste Sadie Dupuis ooit deel uit van een all-women Pavement-coverband (Babement), ook is de muziek die Speedy Ortiz maakt hoorbaar beïnvloed door Stephen Malkmus en consorten. The Breeders is een andere duidelijke invloed en de kruising tussen beide invloeden levert prettig stekelige liedjes op. 

Fijn dus dat Speedy Ortiz Nederland aandoet en vanavond in Merleyn optreedt. Aangekondigd is dat Trust Fund het voorprogramma zal verzorgen, maar dat gaat om de een of andere reden niet door. De band uit Northampton, Massachusetts, staat er dus alleen voor en moet het doen met zo'n veertig toehoorders. Nu is de muziek die Speedy Ortiz maakt niet echt meer van deze tijd. De band is duidelijk in de jaren negentig blijven hangen, waarin lof-fi en indierock op wat grotere schaal gewaardeerd werden. Het doet aan de kwaliteit van de liedjes niet af, zo blijkt ook vanavond.

Drie albums heeft het viertal op zijn naam staan, waarvan de laatste, 'Foil Deer' het beste is. Logisch dus dat van dat album veel wordt gespeeld. Een show hoef je bij Speedy Ortiz niet te verwachten: de band brengt de liedjes en dat is dat. De presentatie is aanvankelijk zelfs schuchter en de bandleden met microfoon (Dupuis en drummer Mike Falcone) weten niet zo goed wat te zeggen tussen de nummers door. Vaak wordt een nummer direct na het vorige ingezet, dan hoeft er ook niet te worden gepraat. Gaandeweg het optreden wordt de presentatie wel wat losser.

Verder doet de muziek het werk en dat is maar goed ook, want Speedy Ortiz heeft een surplus aan goede liedjes die soms lieflijk klinken, maar altijd tegendraadse stekels bevatten. De band klinkt op zijn toegankelijkst in het al vroeg in de set gespeelde The Graduates en vooral ook in het daaropvolgende Raising The Skate, een heerlijke indierock-classic, als dat nummer tenminste in de jaren negentig was gemaakt en niet in 2015.

Blikvanger is uiteraard de fragiel en schoolmeisjesachtig ogende Sadie Dupuis, die nu niet meer vanuit het publiek gezien links maar in het midden staat geposteerd. Zij heeft geen bijzondere stem maar is wel toonvast en haar voordracht past ook bij de enigszins nonchalant klinkende muziek. De gitaren schuren af en toe wel tegen het valse aan, maar dat geeft de sound nu net dat lekkere stekelige randje. 

De set biedt voldoende afwisseling: rustiger en stevigere, toegankelijkere en meer weerbarstige nummers wisselen elkaar af. Doordat geen van de liedjes de vier minutengrens passeert, ziet de band kans een behoorlijk aantal nummers te spelen in het kleine uur dat het optreden duurt. Het concert is wat kort, maar toch is het goed zo. Met hun gedateerde muziek zal Speedy Ortiz ook in de toekomst geen groot publiek gaan aanspreken, maar voor de liefhebber biedt de band meer dan voldoende amusement, op plaat én in levende lijve. 

http://speedyortiz.com/