Expressieve polka-rock is onweerstaanbaar

Polkaholix - Sex & Drugs & Sauerkraut

Monopol Records, 2015

Het Duitse Polkaholix (niet te verwarren met het Amerikaanse The Polkaholics) is niet het polka-orkest voor bruiloften en partijen waar opa en oma ook een dansje wagen. Daarvoor rockt deze band te hard. "Rock 'n' Roll, Punk & Ska - Alles Polka!", dat is het motto van het Berlijnse zestal plus special guest. En ze maken het nog waar ook op 'Sex & Drugs & Sauerkraut". 

Sinds de oprichting in 2002 heeft Polkaholix de nodige bezettingswisselingen gekend, maar de kern is steeds dezelfde gebleven: Andreas Wieczorek (saxofoon en zang), Jo Meyer (accordeon) en Mario Ferraro (gitaar). Zij staan inmiddels garant voor constante kwaliteit, want een echt mindere plaat hebben de Duitsers nog niet afgeleverd. Nu is 'Sex & Drugs & Sauerkraut' pas het vierde volledige album van Polkaholix, dus heel erg productief is de band niet. Het was ook de hoogste tijd voor een nieuwe Polkaholix, want het is alweer vijf jaar geleden dat de laatste album 'Polkaface' het licht zag.

'Sex & Drugs & Sauerkraut' telt dertien met rock en ska doordrenkte polka's en daarvan zijn er zes door bandleden neergepend. De overige zeven songs betreffen één traditional en zes covers. Je kunt je afvragen of Polkaholix die covers wel nodig heeft, want de eigen composities doen er niet voor onder. Zo begint de plaat met twee eigen songs: de swing-polka van Voll Polka en het rockende Bequem. Op In Berlin, waarin uiteraard de thuisstad van de band wordt bezongen, overheerst juist de ska. Het zijn drie sterke tracks waarmee een expressieve, opgewekte toon wordt gezet.

Het zeer energieke Jalapeno stond al op de ep 'Rattenscharf' uit 2013. Op 'Sex & Drugs & Sauerkraut' staat echter een andere versie, waarop het tempo hoger ligt waardoor het nummer nog opzwepender wordt. Jammer is wel dat op deze versie in het Engels wordt gezongen in plaats van in het Duits. De Duitse taal staat Polkaholix gewoonweg veel beter dan het met een duidelijk accent gezongen Engels.

De covers op de plaat komen uit verschillende muzikale hoeken en variëren van 'dat hadden ze nou niet moeten doen' (I Was Made For Lovin' You van Kiss), tot 'kan er mee door' (Amadeus van Falco), 'best oké' (Rammsteins Engel, ook in een andere versie te vinden op 'Rattenscharf') en 'cool!' (Billy Idols White Wedding en The Fox (What does the Fox say?) van Ylvis). Meest curieuze maar ook meest geslaagde cover is echter Chers Bang Bang, ook bekend van Nancy Sinatra. Een vaak gecoverde song, maar niet eerder op de manier waarop Polkaholix het aanpakt: de van oorsprong droevige melodie en tekst worden in een montere context geplaatst en dat pakt onverwacht goed uit.

Gecombineerd met de eigen songs leveren de covers, ondanks de enkele misser, een smaakvol geheel op dat menige depressieve bui als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Want laat dat duidelijk zijn: een plaat van Polkaholix is een feest, en wel eentje waar je als liefhebber van wat serieuzer en steviger genres (jazz, rock, punk, metal) ongegeneerd van kunt genieten.

http://www.polkaholix.de/web/index.php