donderdag 18 juni 2015

Live: Mastodon & Bandito

Doornroosje, Nijmegen

Woensdag 17 juni 2015


Mastodon is zich in zijn vijftienjarige bestaan blijven ontwikkelen en is er in het verleden niet voor teruggeschrokken om de koers te verleggen. Toch is het uit Atlanta, Georgia, afkomstige viertal altijd songgericht geweest, uitgezonderd wellicht hun prog-plaat 'Crack The Skye'. De nadruk is wel steeds meer op zangmelodieën komen te liggen en de heren bedienen zich op de laatste paar platen niet meer van hun brulvocalen (daarvoor wordt dan Scott Kelly van Neurosis ingehuurd, maar dat terzijde). Ook neigt de muziek meermaals meer naar hardrock dan naar metal. De melodieuzere koers zal de band wat aanhangers van het eerste uur hebben gekost, maar populair is Mastodon er wel mee geworden, getuige ook een volle grote zaal van Doornroosje.

Als voorprogramma zou Primate aantreden, de hardcore/grindcoreband waar ook Mastodon-gitarist Bill Kelliher deel van uitmaakt. Om financiële redenen is de band echter niet in staat te verschijnen. In allerijl is daarom het Nijmeegse Bandito opgetrommeld. Deze hardrock/stonerformatie is helemaal in zijn sas met dit buitenkansje en gaat er vol voor. De simpele maar doeltreffende hardrock komt goed uit de verf en het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk. De muziek is niet van clichés gespeend maar wie maalt daar als liefhebber van dit genre om? Wel zit een dip in het optreden als vlak voor het einde van de set weinig overtuigend gas wordt teruggenomen, maar het uptempo slotakkoord maakt het gelukkig weer goed.

Al bij opener Tread Lightly maakt Mastodon duidelijk dat het een gedenkwaardig avondje gaat worden. Het geluid is goed, de band technisch begaafd en als zangers zijn de bandleden duidelijk gegroeid. De nadruk van de set ligt logischerwijze op de laatste plaat 'Once More 'Round The Sun', waarvan zeven nummers voorbij komen. Brann Dailor gebruikt zoals altijd veel fills in zijn drumspel maar hij manifesteert zich ook steeds nadrukkelijker als leadzanger, hoewel bassist Troy Sanders nog altijd het merendeel van de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Sanders is ook het charismatische middelpunt van de band, geflankeerd door de beide gitaristen.


Bill Kelliher heeft een übercoole uitstraling, oogt onverstoorbaar maar niet onverschillig en hij zingt zowaar even. Zijn gitaarspel is vlekkeloos maar duidelijk ondergeschikt aan dat van Brent Hinds, die - uitgezonderd de twingitaarsolo's - alle gitaarsolo's alleen voor zijn rekening neemt. 

Het optreden kent een kleine "maar", en dat heeft ook met Brent Hinds te maken. In tegenstelling tot de zang van Sanders en Dailor, komt zijn leadzang niet helemaal uit de verf. Het klinkt eenvoudigweg te zacht. Meer bezwaarlijk is dat Hinds duidelijk niet in zijn hum is. Welke gitaar hij ook in zijn handen gedrukt krijgt, hij is ontevreden over het geluid. Uit frustratie wisselt hij tot twee keer toe tijdens een nummer van gitaar en het is duidelijk zichtbaar dat hij staat te zuchten van ergernis. Toch oogt hij tijdens een aantal solo's wel bevlogen. Van een slecht gitaargeluid is in de zaal overigens niets te merken.


En gelukkig zijn er hoogtepunten genoeg, zoals de killer-riff van High Road, het verrassende Ol'e Nessie, prijsnummer van 'The Hunter' Black Tongue en de lange afsluiter The Czar. Oblivion, evenals The Czar akomstig van 'Crack The Skye', overtuigt live minder dan op de plaat, maar het is maar een klein smetje. Het is ook niet erg dat de band de geheide publieksfavorieten March Of The Fire Ants en Blood And Thunder achterwege laat, die zijn al vaak genoeg gespeeld. Brann Dailor houdt nog een praatje na het slotnummer en gooit drumstokken en een drumvel in het publiek en daarmee is de koek op. Volgende keer graag weer, want ook met een humeurige Brent Hinds is Mastodon een overtuigende liveband.

http://www.mastodonrocks.com/

https://www.facebook.com/Mastodon

http://banditoband.com/

https://www.facebook.com/banditoband

Geen opmerkingen:

Een reactie posten