Live: Drivin' n' Cryin'

Merleyn, Nijmegen

Donderdag 30 april 2015

Het moet begin jaren negentig zijn geweest dat ik Drivin' n' Cryin' voor het laatst heb gezien. Dat was in de grote zaal van het oude Doornroosje in Nijmegen. Anno 2015 staat het viertal in het veel kleinere Merleyn, maar gelukkig is de zaal goed gevuld.

Eigenlijk is de muziek die Drivin' n' Cryin' maakt niet zo heel bijzonder. De band speelt (hard)rock en daarnaast heeft de band een duidelijke country- en folkinslag. Misschien is het de combinatie die het 'em doet. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig bracht het gezelschap uit Atlanta, Georgia, een aantal sterke platen uit. Op 'Whisper Tames The Lion' en 'Mystery Road' kwamen beide gezichten van Drivin' n' Cryin' goed naar voren. Opvolger 'Fly Me Courageous' focuste meer op de rockkant. Die lijn werd verder doorgetrokken op 'Smoke', maar die plaat was nogal teleurstellend omdat het hardere geluid niet werd vergezeld van goede songs. Daarna ben ik de band een beetje uit het oog verloren, maar vanavond is het tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Frontman Kevn Kinney is duidelijk ouder geworden en er zijn wat kilootjes bijgekomen, maar er zit nog geen sleet op zijn stem. In opener Let's Go Dancing blijkt die stem nog niet helemaal opgewarmd, maar het wordt snel beter. Kinney is goedgehumeurd, maakt grappen en vertelt anekdotes (zo weten we nu dat hij een kleindochter heeft). Hij is duidelijk in zijn nopjes met zijn gitarist, Warner E. Hodges van Jason & The Scorchers. Hodges soleert er gedurende het hele optreden op los, lacht veel en blijkt ook een echte showman.

Het duurt wel even voordat het optreden echt goed op gang komt. Het begin is vrij rustig, veelal in hetzelfde tempo, en niet alle nummers zijn even sterk. Pas als Kevn Kinney de akoestische gitaar verruilt voor een elektrische, komt het zaakje goed los. Dan is het ook meteen goed raak, met Honeysuckle Blue, een van de allermooiste liedjes van Drivin' n' Cryin' (afkomstig van 'Mystery Road'). Vervolgens wordt een optreden neergezet dat je gemakshalve zou kunnen afdoen als een gedegen rockshow, maar door de kwaliteit van de liedjes is het meer dan dat. Hodges zingt een nummer van zijn laatste soloplaat en de band speelt ook Absolutely Sweet Marie, een nummer van Bob Dylan, maar ook te vinden op de EP 'Fervor' van Jason & The Scorchers. De uitvoering van Fly Me Courageous is prachtig. Tegen het einde van het concert komt de akoestische gitaar weer voor de dag, maar met veel betere resultaten dan aan het begin. In het lange A Good Country Mile, titelstuk van de laatste soloplaat van Kevn Kinney, krijgt de band de zaal stil met a capella zang en bij het refrein van Straight To Hell is het gewoon moeilijk om níet mee te zingen.

Na bijna twee uur is het concert afgelopen, maar het had best nog een uur mogen duren. Persoonlijk miste ik wat nummers van 'Whisper Tames The Lion' (ik had de band graag Catch The Wind of Check Your Tears At The Door horen spelen), maar je kunt niet alles hebben. Drivin' n' Cryin' heeft duidelijk veel plezier in het spelen en levert een puik optreden af dat de vergelijking met de hoogtijdagen van de band makkelijk doorstaat. 

Drivin' n' Cryin' speelt op 1 mei in Het Huis Verloren te Hoorn (uitverkocht) en op 2 mei tijdens de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort te Groningen. 

http://www.drivinncryin.com/ 

http://www.doornroosje.nl/